Als je werkt als zelfstandige coach, ga je erover nadenken hoe je mensen kunt bereiken. Niemand weet immers zomaar dat je bestaat en wat je te bieden hebt. In gesprek met collega’s over hoe zij hieraan begonnen hoorde ik steeds: Mensen willen weten wie je bent. Dat geeft vertrouwen, zeker als het om gevoelige onderwerpen gaat zoals het delen van hele persoonlijke thema’s en/of stribbelingen in coaching.

Ik kan mij dat heel goed voorstellen. Ik moet mezelf ook veilig voelen wil ik mijn verhaal delen met iemand anders. Ik hecht bijvoorbeeld grote waarde aan sfeer. Zet mij in een kaal grijs kamertje met twee stoelen en je zult weinig over mij te weten komen.

Zelf ben ik daarom altijd zorgvuldig in het kiezen van de plek waar ik met iemand aan het werk ga. Dat kan zelfs wisselen per keer dat ik iemand zie. Afhankelijk van wat ik tussentijds hoor of (in huiswerkopdrachten) lees van iemand weet ik waar ik diegene terug wil zien. Dat geldt ook voor groepen cursisten.

Ik zeg dan letterlijk: “Ik had vandaag een binnengevoel.” Zo een gevoel komt ineens heel duidelijk naar voren. Kleine details inbegrepen zoals een heerlijk kopje thee, koekjes en kaarsjes.
Of ik zie iemand bij me komen, kijk even en weet dat we toch echt moeten gaan wandelen.

Een enkele keer liet ik mij verleiden dit gevoel niet te volgen. Het gevolg was een moeizaam gesprek.

Afstemmen op de ander doe ik eigenlijk continu. Vanaf de eerste kennismaking tot het moment van afscheid nemen. Er zijn vaste momenten dat we elkaar zien (tijdens sessie’s of cursusavonden), maar tussentijds gebeurt er ook van alles. Een gedachte die in mij opkomt, een tekst die ik lees en die aansluit bij een ander, een lied of een zin die ik hoor. Ik deel dit met mijn coachees. Het gaat moeiteloos en vanzelf en maakt dat het proces doorstroomt tijdens een traject.

Verbinding is dan ook een woord dat bij me past. Ik zoek de verbinding en ik verbind.

Zonder kan ik niet. Dan schrompel ik weg. Hoe meer ik mij kan verbinden, hoe sterker en gelukkiger ik wordt. Hiermee bedoel ik niet alleen de verbinding van en met anderen. Het begint altijd bij mezelf. Als coach heb je dat, als het goed is, tijdens je opleiding(en) steeds zelf weer ervaren. Alles begint bij jezelf. Alles zit al in jezelf. Je moet vooral leren hoe je daarmee in verbinding kunt komen. Als je voelt dat het stroomt, dan komt de rest als vanzelf.

Klinkt makkelijk?! Dat klopt, maar in de praktijk kun je jezelf best wel tegen komen.

Frustraties liggen op de loer. Ongeduld bij mijn clienten en cursisten is de grootste boosdoener. Als we iets begrijpen (inzicht krijgen), dan moet het ook onmiddelijk ‘werken’. Helaas gaat dat niet altijd direct op. Een proces heeft tijd nodig en herhaling. Dat weten we van andere dingen die we leren. Denk aan zwemmen, auto rijden, rekenen eigenlijk alles. Als het gaat om het veranderen van onze mindset dan kunnen we heel streng zijn met onszelf.

Wat mij helpt tijdens begeleidingstrajecten is mijn ervaringsdeskundigheid. Ik ken dat gevoel en de valkuilen van binnenuit. Ik ben er zelf doorheen gegaan en doe het nog steeds. Ik ben de laatste die iemand veroordeeld op zijn ongeduld. Die het raar vind dat iemand weer dezelfde ‘fout’ maakt. Ik blijf rustig bij jou in de buurt en ga je, waar nodig, herinneren aan datgene wat je al weet. Wat je al geleerd hebt. Net zolang totdat het makkelijker wordt. Totdat het vanzelf gaat. Ik help je om op koers te blijven. Vooral dan, wanneer je er zelf hartstikke flauw van wordt. Omdat ik erin geloof dat je uiteindelijk beter wordt. Sterker. Dat maakt mij geduldig.

Wat ik vaak hoor van mensen die bij me komen is het woord ‘rust’.

“Bij jou kom ik tot rust” of “Je straalt zo veel rust uit, ik ga opgeladen weer bij je weg.” Of “Ik kreeg eindelijk eens ruimte om echt in alle rust te kunnen voelen wat ik nodig heb.” Voor mij een groot compliment. Hier wordt ik blij van. En het mooiste…het is er gewoon. Ik hoef er niets voor te doen.

Dan zijn er nog de honden die een bijdrage leveren tijdens de coaching of cursus. En ook hier spelen begrippen als rust en verbinding en grote rol. Anders werkt het niet. Anders lukt het niet om samen te werken met deze prachtige wezens. Werken met de honden is een bijzondere ervaring. Soms is hun inbreng heel subtiel en toch enorm raak. Een andere keer overduidelijk. Soms trekken zij zich bewust terug uit het proces. “Het is wat het is” is hun boodschap. Alleen hun aanwezigheid en onze omgang met elkaar geeft soms al veel informatie aan mijn clienten. “Zo kan het dus ook” hoor ik regelmatig. En dan hebben we het misschien net gehad over een moeilijk verlopende communictaie onder collega’s.

Wie ben ik? Ik vind deze vraag vaak lastig omdat ik denk dat ik iets moet kunnen benoemen dat mij heel bijzonder maakt. Anders dan anderen. Maar ik ontmoet voortdurend hele bijzondere, speciale en fijne mensen. Bij de vraag “wie ben ik?” denk ik vooral “ik weet het eigenlijk niet…” Ik ben ook voortdurend in beweging. Ben morgen alweer anders dan vandaag. Toch besef ik dat er een basis is die steeds terug komt. Sfeer, geduld, rust en verbinding zijn zeker ‘blijvertjes’. En ik ben vreselijk nieuwsgierig. “Wie ben jij?”

Ik loop niet gauw weg voor moeilijke gevoelens en onderwerpen van anderen. Ik vind niet snel iets ‘gek’. En na een stevig, diepgaand gesprek tijdens een proces vind ik het heerlijk om samen ook nog eens heel hard te kunnen lachen.

Wie ben ik?
Nou, dat dus….