Wie ben ik eigenlijk nog als alles om me heen ineens wegvalt?

Met tranen in haar ogen en een angstige blik stelt zij deze vraag. Haar adem gaat snel en gejaagd, haar blik is onrustig, haar stem heeft moeite haar verhaal te doen.

Als ik naar haar kijk barst ze in snikken uit. Mijn honden Einstein en Bilbo staan op om even contact met haar te maken. Haar handen zoeken de vacht op. Woorden en tranen vinden hun weg naar buiten. De onrust zakt iets weg.

De vraag der vragen. De kernvraag naar het eigen ‘zijn’ wordt regelmatig gesteld in tijden van crisis. Wie ben ik dan eigenlijk nog? Haast dreigend. Met een lelijke lach naar jezelf. Met de kleur van “Wie denk je niet wie je bent? Wat heb je nou eigenlijk gepresteerd in je leven? Jij…nietsnut”.

Ik stel haar voor om een stuk te gaan wandelen. Licht, lucht, beweging en ruimte leveren als vanzelfsprekend een bijdrage om het ontwrichte systeem tot rust te brengen.
Stap voor stap gaan we de vraag der vragen vanuit verschillende perspectieven onderzoeken. Totdat deze vraag geen dreiging meer is, maar een uitnodiging door het leven om jezelf echt te zien. Voorzichtig komt nieuwsgierigheid om de hoek kijken. We observeren tijdens het gesprek de honden. Ik stel haar de volgende vraag: ‘Wat denk je hoe vaak Bilbo en Einstein zichzelf deze ‘vraag der vragen’ zouden stellen?’

Het is even stil.
Dan ineens een harde lach die uitgroeit tot een ontlading.
‘Dank je wel…dat geeft lucht.’
De hond is er niet mee bezig. Net zo min als de vogel, het schaap, de boom of de wolken.

We lopen door. Ik neem een andere lichaamshouding bij haar waar. Haar stem klinkt stevig. De dofheid is uit haar ogen verdwenen.

Ineens hoor ik haar zachtjes zeggen: ‘Wie ben ik nou eigenlijk, als alles om me heen wegvalt?’
Er valt een Stilte.
Dan zegt ze: “Wat een prachtige vraag is dit eigenlijk. Weet je wat? Ik neem de uitdaging aan. Ik heb er ineens zelfs zin in. Maar mag ik het de eerste tijd met jou samen doen?”

Dat mag zeker. Ik besef dat zojuist door een moedig mens een hele belangrijke keuze is gemaakt. De keuze om op zelfonderzoek uit te gaan en de verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen leven. Ik en de honden mogen haar een stuk van deze reis begeleiden. Wat een vertrouwen.

Na een aantal maanden krijg ik een foto gestuurd. Ik zie voeten. Ik zie de zee en een grillige lucht.

“Ik zit in Scandinavië op een onbewoond eiland. Ik alleen met mezelf. Dat had ik toen nooit gekund, maar wat heb ik het nu heerlijk hier. Zo alleen. Ik ben best de moeite waard. Gewoon omdat ik ben wie ik ben. Dank je wel!”