Het allereerste moment dat ik diep geraakt werd door de boodschap van een hond kan ik mij nog heel goed herinneren. Brit, gitzwart, glanzend vacht, een echte herdersdame. Regelend, alert, snelle bewegingen. Op het moment dat wij samen mochten werken tijdens ‘mijn’ (studie)sessie was zij ineens heel rustig aan mijn zijde. Een en al uitnodiging om te mogen zijn. Te mogen voelen wat gevoeld wilde worden. Gevoeld moest worden om te kunnen herstellen. Te kunnen helen.

Ik mocht met haar samen op een picknickdekentje in het gras liggen. Mijn vraag, mijn thema in mijn achterhoofd, vergat ik de wereld om mij heen. De medestudenten die ons observeerden losten in mijn waarneming op in het niets. De vragen van mijn docent en coach zweefden zachtjes mijn lijf binnen. De tijd stond stil terwijl ik naar mezelf keek. Brit’s warme lijf dicht tegen me aan, maakte dat ik binnen en buiten mezelf tegelijk bestond. De ogen van deze hond die gewoon begrepen en geen vragen stelden over het nut of (on)zin van mijn vraag. De onzekerheid die ik over mezelf voelde mocht er zijn. Kon er zijn. Ik was veilig.

 

In verbinding

Deze combinatie van de vragen – heel gedoseerd en nooit te vroeg gesteld – en de verbinding met de hond, maakten dat ik naar binnen durfde te gaan. Daar waar het zeer deed. Waar de kwetsbaarheid zich verscholen had. Sterker nog, er was geen verzet meer mogelijk. Brit opende mijn hart en alle gesloten deuren die ik zo moeizaam dichtgetimmerd had. Voor het eerst sinds een hele lange tijd kon ik de verbinding aangaan met mijn diepste kern en verlangen. Dieper en dieper werd ik naar binnen gezogen. Zachtjes gestuurd door de stem van de coach, alleen als ik er klaar voor was. De veiligheid die zij als team voor mij creëerden ontroerde mij.

De tranen begonnen te stromen. Als vanzelf verlieten de eerste strompelende woorden mijn lijf. Vragen, die ik aan mezelf stelde. Antwoorden die naar boven dreven. Steeds meer woorden zochten en vonden de weg naar buiten, vormden stap voor stap een geheel. Samen met de hond liggend op het dekentje was ik in verbinding met mezelf en de hele wereld.

Woorden was ik vandaag de dag al lang weer vergeten. Deze ervaring daarentegen is in mijn systeem opgeslagen en ga ik nooit meer vergeten. Ik kan er ten alle tijden naar terug. Een stevige anker.

Ik was met de opleiding tot coach met ondersteuning van honden begonnen, zonder echt goed te weten waar ik aan begon. Het was een gevoel dat ik volgde. De combinatie van werken met mens en dier trok me aan. Het triggerde me. Maar ik had geen idee hoe het in de praktijk werkte.
Vanaf dat moment op het kleedje wist ik het helemaal zeker: dit is wat ik wil doen. Wat ik ieder mens gun. Het werkt! Het werkt heel diep door in je systeem.

Hond en mens als coachteam zijn een ijzersterke combinatie. Een keer gevoeld – nooit meer vergeten.