Ooit, in mijn jonge kinderjaren, heb ik door een ingrijpend gebeurtenis een overlevingsmechanisme moeten ontwikkelen. Op een dag werd ik wakker naast mijn overleden broertje.
Mijn overlevingsmechanisme ontstond vanuit de noodzaak mijn voelsprieten voor andere mensen in hoge mate te ontwikkelen. Dat was nodig om te kunnen (over)leven in het vele jaren durende en onbegeleide rouwproces van mijn ouders. De wispelturigheid van de emoties en stemmingen moest ik ruim van te voren kunnen aanvoelen om mezelf te beschermen.
Was er ruimte om volop vrolijk te mogen zijn? Of was het beter om stilletjes te spelen. Kon ik mijn verhaal vertellen? Of beter ‘onzichtbaar’ worden om een storm van plotselinge boosheid te doorstaan. Het was een noodzaak om stemmingen en sfeer op een dieper niveau feilloos aan te voelen. Met als gevolg dat ik erg sensitief werd ook daar waar het niet noodzakelijk was. Vaak was ik misselijk, emotioneel, stil, vermoeid of angstig door alles wat bij mij binnen kwam. Ik heb mijn hele leven altijd eerst ‘moeten voelen’ hoe het in een groep mensen is, voordat ik mezelf kon laten zien. Mensen vonden mij vaak terughoudend of verlegen. En ik heb het heel lang als last ervaren. Ik miste mijn eigen spontaniteit, had geen snelle babbel, vond mezelf niet stoer genoeg.
Het is nog maar kort geleden dat ik gezien heb dat juist dit overlevingsmechanisme mijn kracht is geworden. In mijn werk als coach heb ik veel baat bij het feit dat ik mensen en sfeer op een dieper niveau aanvoel. Ik kan feilloos vertrouwen op mijn gevoel/intuïtie als ik in gesprek of in contact ben met de mensen met wie ik werk. Daardoor lukt het relatief snel daar te komen waar de kern ligt. Deze vaardigheid in combinatie met mijn professionele coachachtergrond maken mij nu sterk. Ik heb inmiddels geleerd waar ik stop en de ander begint. En mocht ik dat toch een keer moeilijk vinden, dan ben ik mij hiervan bewust. Het is dan zaak mezelf samen met een collega te reflecteren om tot een zuivere situatie te komen.
Nu kan ik mijn overlevingsmechanisme bedanken en afscheid van hem nemen. Hij is getransformeerd tot een kracht. Een vaardigheid die mij van grote dienst is in het coachwerk. Waar ik zelfs van kan genieten omdat ik daardoor anderen kan ondersteunen in hun eigen groei- en leerproces. Ook in de samenwerking met mijn co-coaches, mijn honden, effent hij de weg naar diepe verbinding en communicatie zonder woorden.
Van overlevingsmechanisme naar kracht!
Wil je meer weten over coaching bij flow|e|motion? Klik dan hier
Trackbacks/Pingbacks