De signalen zijn soms subtiel en toch duidelijk te voelen. Schouders die opgetrokken worden, de adem die net wat te snel gaat, onrustig heen en weer lopen, een onzeker lachje en vooral de hele tijd de omgeving blijven scannen.

1,5 uur lang wordt elke beweging vanuit de omgeving, elke voorbijganger (nabij of in de verte), elke auto die gaat parkeren, elke fietser die op de weg voorbij rijdt, intensief opgenomen en beoordeeld. En dat is topsport. De angst is aan het werk! Het hele lijf staat ‘aan’.

Angst voor honden.

Voor de voorbijganger is er niet heel veel te zien. Een moeder, een jongen, een vrouw en een aangelijnde hond. Ze lopen rustig om elkaar heen, op elkaar af, stoppen steeds weer even en zijn met elkaar in gesprek. En toch wordt hier heel hard gewerkt en eigen grenzen verlegd. En niet een beetje ook.

Vandaag heeft een jongen een hele belangrijke stap genomen. Hij is bewust het contact met de hond aangegaan. En honden vind hij heel eng. Ze maken hem angstig. De onvoorspelbaarheid, het idee dat de hond tegen hem opspringt, de natte neus die hem zou kunnen raken, niet weten wat hij doet en waarom hij dat doet. Bijten is niet eens zijn grootste angst.

En ook ik ben helemaal gefocust op de signalen die ik ontvang. Van de jongen, de hond en mijn intuïtie. En ook ik scan de omgeving. Want vandaag mag niets mis gaan. En daarmee bedoel ik dat deze jongen zich de hele tijd in veiligheid moet weten, bij mij.

Ik vertel hem alles wat gebeurt. “Nu komt er een auto parkeren. Er zitten twee honden in en zij gaan de andere kant op….aan de overkant lopen mensen met een hond, maar die speelt met een bal en hij komt niet over de sloot springen…daar komt een fiets zonder een hond erbij.

En tegelijkertijd gaan we verkennen hoe dicht ik met de aangelijnde hond bij hem mag komen. Wanneer wordt het spannend, wat valt je op, welke lichaamstaal herken je al bij de hond. Want lichaamstaal van de hond hebben we al uitgebreid met elkaar geoefend tijdens een sessie zonder hond. Ook hoe je je lijf leert te ontspannen als het even moeilijk wordt. Uitademen, uitademen, uitademen.

En dan zie je dat de angst ruimte geeft en de nieuwsgierigheid om de hoek komt kijken. “Hij lijkt me best wel lief. En hij snuffelt en kijkt van me weg. Hij zoekt geen ruzie. Misschien durf ik zo straks toch een keer de lijn vast te houden. En helemaal op het einde wil ik proberen hem te aaien.”

Dat is de strategie die de jongen nu bedacht heeft. En dat is helemaal goed. Hij blijft de baas. Hij zegt wat kan en wat niet kan. Stap voor stap gaan wij de grenzen verkennen en verleggen. En uiteindelijk wordt de hond eerder geaaid dan eerst bedacht was.

Heel voorzichtig maar en alleen aan de achterkant. Maar wat een enorme grote stap. Ik glunder van binnen en geniet van zijn overwinning.

En dan mag zelfs de andere hond uit de auto. De hond die jonger is en wat drukker, die ook even blaft. En ook hier gaan we met elkaar de grenzen verkennen. Zoekspelletjes doen voor de hond. Want dat vind hij geweldig, de hond, maar ook de jongen. De jongen verstopt snoepjes op het terrein en de hond mag zoeken. Twee zieltjes genieten. Alleen de hond aanraken… dat hoeft niet.

Uiteindelijk stelt de jongen voor met beide honden een stuk te gaan wandelen. Het scannen van de omgeving vertelt mij dat hij nog volop bezig is met zijn angst. De kunst is nu om de rust erin te houden en niet te ver te gaan in het proces. Elk succes moet nu gekoesterd worden. Uiteindelijk mag een hond zelfs los en de andere heeft hij aan de lijn. Vanaf de buitenkant zie je een gewone jongen die een hond uitlaat. Maar dit is zoveel meer. Een eerste overwinning! Ik heb een feestelijk gevoel in mij. Wat ben ik trots op deze jongen. En op de honden die alles gedaan hebben wat ze moeten doen. Ruimte geven, met de rug naar de jongen toe draaien en oogcontact alleen met mij.

Ik voel me heel dankbaar. Dat is waar ik het voor doe. Andere mensen ondersteunen om een stukje vrijheid terug te winnen. En dit is nog niet het einde.

De volgende keer maken we een volgende stap. Dan gaan we met een nog jongere en nog grotere hond aan het werk. En dan gaan we ons langzaam een weg bouwen naar de meer onverwachtse situaties. Wandelen in een park. Of misschien toch het contact met de hond van zijn vriendje aangaan. En dat is dan binnen en weer heel anders. Maar vandaag mocht hij groeien! Een magisch moment.

Als de honden weer de auto in gaan is hij een beetje teleurgesteld. Nu al? Dit was zo leuk…kunnen we nog even doorgaan? En ik weet het zeker. Nog even geduld, maar dan gaat ‘het scannen’ minder worden. En komt er positieve energie voor in de plaats.

Misschien ook interessant om te lezen:

Natte neuzen

Ben je geïnteresseerd in een begeleidingstraject bij Angst voor honden? Klik dan hier.