Verliefdheid is een groot feest. Een avontuur. Je kunt niet anders dan continu aan de ander denken. Je laat je meevoeren met de storm aan gevoelens en kunt je haast niet voorstellen dat dit ooit overgaat. Je weet het zeker, dit is de partner waar je mee verder wilt. Het begin van je relatie.
En toch…
Bijna niemand ontkomt eraan. Vroeg of laat komt een moment van wrijving. De eerste irritatie steekt de kop op. Conflicten ontstaan. Dan is er werk aan de winkel en kom je niet alleen de ander, maar vooral ook jezelf tegen. Onze eigen rol hierin beseffen we niet altijd even goed. Zeker als we nog jonger zijn is de neiging groot vooral met de vinger naar de ander te wijzen. Wie kent het niet? De ruzies waarin je vooral roept wat de ander gedaan of gelaten heeft, waardoor jij je nu zo slecht voelt.
‘Gelukkig biedt het leven de grote kans te mogen leren en je verder te ontwikkelen. Het moment dat je je voor het eerst zelf achter de oren krabt is dan ook een belangrijke mijlpaal in het succesvol leven van je relatie.’
Je eigen verantwoordelijkheid in het laten slagen van je relatie te onderkennen, is een belangrijke stap naar een gezond en evenwichtig partnerschap. Maar pas op! Verwar je eigen verantwoordelijk nemen niet met schuld op je nemen voor dat wat niet goed gaat.
In mijn eigen huidige relatie (die nu bijna 20 jaar duurt) had ik jaren nodig om hierin helderheid te krijgen. De eerste jaren waren beladen met een diep ‘schuldgevoel’ van mij. Ik was door mijn kinderen en het co-ouderschap met hun vader gebonden aan de stad Groningen. Voor mij was het om die reden geen optie om weg te gaan. Mijn huidige man stond net op het punt zijn studiejaren achter zich te laten en zich opnieuw te oriënteren. Hij heeft voor onze relatie zijn geboorteland verlaten, met als gevolg dat hij vele jaren last van heimwee had. Hij voelde zich onthecht en raakte hierdoor depressief.
‘Ik deed, vanuit een soort verkeerd begrepen verantwoordelijkheidsgevoel, vreselijk mijn best om er alles aan te doen dat hij gelukkig kon worden. Maar het hielp niet. Op den duur was dit slopend en enorm frustrerend. Voor ons beiden. Voor mij omdat ik hem met geen mogelijkheid ‘gelukkig kon maken’ en voor hem omdat hij mijn groeiende wanhoop voelde en zelf niets liever wilde dan rust ervaren.’
Pas de laatste jaren ging ik beseffen dat ik helemaal niet bezig was om mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik was in een oud en heel vertrouwd overlevingspatroon terecht gekomen. Namelijk de onthechtheid van een ander geliefd persoon te willen compenseren. Net als dat ik het als kind voor mijn ouders deed nadat mijn broertje was overleden. De behoefte dat het goed moet gaan met diegene van wie ik houd was dwingend. Ten koste van mezelf.
Je kunt je voorstellen dat deze situatie in onze relatie op den duur escaleerde. Ik raakte opgebrand van deze onmogelijke klus. Ook drong het steeds meer tot me door dat het probleem van mijn man een veel dieper liggende achtergrond had. Ik weet nog het moment dat ik hardop zei: “Wat jij ondergaat heeft helemaal niets met mij te maken. Als je verandering wilt moet je zelf op zoek gaan naar de echte oorsprong van je verdriet en boosheid.”
Dat was het keerpunt. Vanaf dat moment zijn wij allebei begonnen onze eigen wortels aan te pakken en echt naar de kern te gaan. Ieder apart, deels samen, met en zonder (diverse) professionele hulp. Het is een voortdurend proces die we al jaren doorlopen. In verbinding met elkaar de ander de ruimte geven op zelfonderzoek uit te gaan. Ieder op een manier die bij hem/haar past.
‘Samen groeien betekent voor ons samengroeien.’
Het was zeker niet makkelijk om met elkaar ouder en wijzer te worden. Het was zelfs heel hard werken. Maar het was ook het meest waardevolle wat we konden doen en absoluut noodzakelijk wilden we samen verder gaan.
Wat ons hielp was, dat ook in de meest roerige tijden altijd een enorm onderling basisvertrouwen aanwezig was. Hoe boos, verdrietig en ontredderd we ons soms ook voelden. Dit vertrouwen heeft ons bij elkaar gehouden. Ik wist altijd dat wij allebei de beste bedoelingen hadden. Hoezeer wij ook struikelden en strompelden.
Wij mensen hebben allemaal onze bagage die we meenemen als we ons hechten aan een ander. Met name oude pijn uit de kindertijd.
Voor mij zijn mijn eigen kinderen en onze gezamenlijke dochter de drijfveer om de uitdaging aan te nemen en mijn belemmeringen en patronen in alle eerlijkheid onder ogen te zien. Ik wil blijven veranderen en mijn echte verantwoordelijkheid onderzoeken en nemen.
‘Wat is van mij en wat is van de ander?’
Ik besef dat ook ik mijn kinderen bagage mee heb moeten geven. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik het op dat moment nog niet beter wist of kon. Net als dat onze ouders hun geheel eigen pijn een gemis in hun rugzak aan ons hebben gegeven.
Ik heb gelukkig de mogelijkheid mij met en zonder steun te blijven ontwikkelen en mezelf te reflecteren. Mijn wens is dat ik voor mijn (deels al volwassen) kinderen de deuren open zet om altijd vragen te kunnen stellen over wat zij vroeger als moeilijk hebben ervaren. Opdat zij zelf nog verder mogen groeien dan wij.
Onze relatie is nu een fijne uitdaging. Inmiddels leven we (bijna) zonder ruzies. Op wat kleine irritaties na. We zijn het lang niet altijd met elkaar eens, maar we hoeven hierover geen slopend conflict meer te hebben. Ik ervaar in het contact liefdevolle steun en de voortdurende wil in elkaar te blijven investeren. Mijn man is voor mij de mooiste en meest eerlijke spiegel om in te mogen kijken!
Trackbacks/Pingbacks