Dat het leven niet altijd makkelijk is, weten we allemaal. Het hoort erbij. Als dag en nacht, regen en zonneschijn, leven en dood.
Als kind geloofde ik nog dat volwassen zijn één groot feest is. “Dan mag ik alles zelf bepalen en doe ik alleen maar leuke dingen.
Haha…wat een leuke illusie. Ik kon er uren over fantaseren. Hoeveel paarden ik dan zou hebben in mijn grote huis. En elke avond ging ik vooral heeeel laat naar bed. En ik ging nooit meer vieze lever eten (deze is trouwens uitgekomen).
Al vrij snel had ik door dat dit niet helemaal is hoe het werkt. Ja, ik mocht weliswaar alles zelf bepalen, maar ik moest dat ook. Anders gebeurde er namelijk niets. Het geld kwam niet naar me toe vliegen en het huis had geen schoonmaakknopje. Eten zelf kiezen was heerlijk, koken was oké, maar boodschappen halen…iedere keer opnieuw? Verschrikkelijk.
Nou werd ik ook jong moeder. Toen ik 21 jaar oud was werd mijn oudste dochter geboren. Ik had mezelf beloofd nooit, maar dan ook nooit lelijk tegen mijn kind te doen. Zij zou het alleen heel erg fijn hebben bij mij.
Na de eerste week al zat ik er helemaal doorheen. Mijn geliefde baby schreeuwde dag en nacht en ik sleepte me als een soort zombie door de dag. De wasmachine was kapot en de vieze katoenen luiers en het wasgoed puilden de badkamer uit. Ongewassen (want douchen met een huilbaby is een hele uitdaging), oververmoeid en hongerig barstte ik uiteindelijk in huilen uit. Ik kon geen eigen gedachte meer volgen. Mijn hoofd voelde letterlijk vol geschreeuwd. Hier overheen kwam een enorm schuldgevoel dat ik geen energie had om de leuke en gezellige moeder te zijn die ik vooraf bedacht had.
Het leven lachte me toe: Welkom in de volwassen wereld! Was dat waar ik zo naar verlangd had?
Inmiddels ben ik vele jaren en ervaringen verder. Soms was het hard ploeteren. Drie (prachtige) kinderen, twee studies, werken en niet te vergeten had ik een aantal jaren ook nog last van ‘ambities’. Tja, je wilt toch wat bereiken na al dat harde werken. Jeetje, wat doen we onszelf soms toch aan? En waarom? Het lijkt wel een race die je moet winnen en als je heel hard je best doet dan ‘wordt je een keer gezien!’. En dan heb ik het nog niet over de leuke hobby’s, de grote vriendenkring, het altijd stralend eruit willen zien en het moeten sporten.
We houden het vol tot dat het moment komt dat je jezelf afvraagt “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?” Het vullen van lege gaten met enorme prestaties werkt gewoonweg niet op de lange termijn.
Ik zie en hoor het overal om me heen. Het moeizame proces om je los te weken van te hoge eisen, onhaalbare verwachtingen en hoop op herkenning. De oude pijn vanuit kinderjaren. We gaan door totdat we er letterlijk bij neervallen. Overspannen, afgebrand, leeg.
Hoe waardevol is het moment dat je voor het eerst beseft dat het niet de taak van iemand anders is je ‘te zien’? Het enige wat er echt toe doet is dat jij jezelf volledig omarmt. Je ouders hebben gedaan wat ze konden doen. Meer zat er op dat moment niet in.
Het is de kunst om in je volwassenheid te leren niet langer om meer te vragen, maar je energie te gebruiken om jezelf te voeden daar waar nog gemis is. Voeden! Niet vullen.
Door je bewust te worden van je eigen (belemmerende) overtuigingen. Door te investeren in zelfinzicht en reflectie. Door stil te staan en naar binnen te gaan.
Dan ga je jezelf echt leren kennen en waarderen. Dan ga je de antwoorden in jezelf zoeken en vinden. Dan is het niet meer nodig het elders te zoeken (of met de vinger te blijven wijzen naar de ander).
Alles wat je je op deze manier eigen maakt voedt je eigenwaarde, je zelfvertrouwen en vooral je zelfredzaamheid. Je creëert focus en ruimte voor jezelf.
En voordat je het zelf goed beseft ben je ineens zomaar (met zweet en tranen, vallen en opstaan) een tevreden mens!
Niet altijd makkelijk, maar zeker mogelijk.
Maak van je leven een feestje! Voed het kind in jezelf.
Recent Comments