“Ben jij nu …een soort van verlicht?”
Deze vraag stelde mij de afgelopen maanden iemand die mij vanuit een andere context kent. Vanuit mijn ‘muziekverleden’. Ik moest heel hard lachen.
“Nou, ik dacht…omdat ik steeds van die berichten van jou langs zie komen. En dat klinkt zo…alsof je een soort van goeroe bent.”
Ik moest nog harder lachen.
“Je hebt gelijk, ik doe nu inderdaad iets heel anders. Maar ik ben nog verre van verlicht. Ik ben heel gelukkig met het werk dat ik nu doe en ik ben inderdaad bezig met zelfreflectie op veel verschillende manieren. Zelfreflectie van mezelf en de mensen die bij mij komen voor coaching of trainingen. Ik heb heel veel geleerd en dat zou ik voor geen goud meer willen missen…maaaarrr verlicht?!
Je had me na dat telefoontje met mijn vader moeten zien…nou, dan hang ik binnen 3 tellen onder het plafond. Ik kan me wel steeds sneller herpakken. Dus…als dat verlicht is, dan ervaar ik zeker steeds meer verlichting.”
We konden er allebei nog even flink om lachen.
Het duurt nu inderdaad geen maanden of weken meer dat ik me boos voel over een bepaald gesprek. Zelfs geen dagen. Bijna altijd kan ik een paar uur later met wat afstand naar de ‘trigger’ kijken en deze onderzoeken. Zien wat er gebeurt is, in mij. Welke pijnpunten geraakt zijn. Herkennen wat van mijn vader is en wat van mij. En vervolgens een keuze maken hoe ik hier mee om wil gaan.
Nee, verlicht voel ik me zeker niet, maar ik merk verandering op. Mezelf beter en beter leren kennen en reflecteren heeft mij veel opgeleverd. Vooral rust en (zelf)vertrouwen. Zelfwaardering.
Waar ik vroeger eerder het gevoel had dat mij dingen ‘overkomen’ kan ik nu de regie terug pakken. Ik blijf minder lang hangen in een negatief gevoel, durf mijn angsten, irritatie, boosheid of verdriet te zien en bespreekbaar te maken. Kan om mezelf lachen, soms huilen. Kan emoties, zo wenselijk, tijdelijk parkeren om ze op een ander moment alsnog te onderkennen en niet ‘weg te stoppen’. Ik heb geleerd dat wegstoppen mij op de langere termijn niet helpt. Want het komt een keer zijn plek opeisen. Hoe harder ik ervoor wegloop, hoe heviger de knal gaat worden.
Vind ik een situatie moeilijk dan kan ik mij afleiden om tijdelijk verlichting te ervaren. Maar afleiden neemt de kern van het probleem niet weg.
Noem het dan maar levenservaring.
Ik weet inmiddels dat afleiding als strategie best lang vol te houden is en toch zul je op z’n tijd aandacht moeten geven aan de onderliggende vraag. De situatie gaat net zo lang in de herhaling totdat je durft te kijken. Totdat je durft ‘het aan te gaan’. Deze ontdekking maakt, dat ik nu zo min mogelijk uitstel.
Soms kan het gewoon even niet. Als je bijvoorbeeld op het punt staat een training te geven, een vergadering in of het podium op te gaan, dan is dat niet het moment om je emoties in te duiken.
Geef het wel de ruimte zodra het wel kan!
Ik schaam mij niet meer om iemand in te schakelen om mij te helpen op momenten dat ik alleen niet verder kom. Ik weet dat het soms nodig is dat iemand anders mij uitdaagt vanuit een nieuw perspectief te kijken. Mij vragen stelt, dingen laat ervaren, mij uitdaagt langs mijn grenzen te schuren. Ik wordt er beter van. Gezonder. Gelukkiger. Milder en wijzer ook.
Als kind keek ik vol bewondering naar de rimpels van oudere mensen. Rimpels stonden voor mij symbool voor wijsheid. Als het even kon ging ik er met mijn vingers overheen strelen. Het verhaal van het leven voelen. Ik weet nog dat ik dan dacht: Ik wil later oud en wijs worden!
Nu doen mijn kleinkinderen dat soms bij mij. Met een soortgelijke blik. Ik herken mezelf daarin terug. Ik ben niet verlicht, maar oud en wijs komt binnen bereik.
Recent Comments