Rouw is de achterkant van liefde!
“Er is geen draaiboek voor” zeggen de deelnemers in de documentaire πΆπππ ππππ ππππ herhaaldelijk. En ik voel de woorden want ik weet wat ze betekenen. Ik kijk de serie, niet alleen omdat ik ze erg mooi gemaakt vind, maar ook omdat mijn dochter en ik er regelmatig over praten. Ik denk dat we mede hierdoor apart maar ook samen ons eigen proces verkennen.
Ik ben vanaf diverse posities zelf geconfronteerd (geweest) met verlies en rouw. Je komt erin terecht en vanaf dan heb je ermee te dealen.
De dood van mijn broertje confronteerde mij al op jonge leeftijd met het feit dat het leven onvoorspelbaar is en dat het niet vanzelfsprekend is om oud te worden.
Ik verloor destijds niet alleen mijn broertje, maar veel meer. Ik verloor mijn oer vertrouwen, mijn onbevangen ouders en ik ontwikkelde in een klap een aantal hardnekkige overlevingsmechanismes. Ik koos daar niet voor, het ontstond gewoon vanuit de situatie.
Ze hielpen mij destijds, maar later had ik er steeds vaker ook last van. Het was een lang proces om mezelf hierin te leren kennen en begrijpen. Met geduld en inzicht heb ik op volwassen leeftijd steeds meer af kunnen pellen van alle laagjes die erbij komen kijken. Dat is soms hard werken geweest, maar gaf daarna ook ruimte en lucht om weer te kunnen ademen.
Ik ben door mijn leven heen meer mensen (ook op en van jonge leeftijd) kwijtgeraakt. Mijn oom die uit het leven stapte toen ik 17 was en hij 30. Dat maakte veel indruk op mij. Een vriendengroep die met een auto frontaal tegen een boom botsten en waarvan 2 van de 4 het niet overleefden en 1 daarna een dwarslaesie had.
Ik verloor gewaardeerde collega’s, kennissen, familieleden en – in mijn leven net zo belangrijk – diverse honden, die een grote plek in mijn leven hadden.
In het voorjaar dreigden we onze jongste dochter te verliezen, maar dat is gelukkig niet gebeurt. Maar ik weet hoe het voelt als de bodem onder je voeten openbreekt en je je kind dreigt kwijt te raken aan een hersentumor.
Ik ken verlies en rouw ook vanuit de verhalen van mijn cliΓ«nten en dan helpt het mij enorm dat ik van binnenuit begrijp waar zij doorheen gaan. Gelukkig heb ik vanuit mijn professionaliteit geleerd hoe ik mij hierin kan verhouden – begrip en compassie hebben en toch mijn eigen verhaal kunnen scheiden bij dat van de ander.
Ik merk vooral dat ik nergens van opkijk. Dat ik niets raar of apart vind of een oordeel heb over het rouwproces van een ander. Want ieder rouwproces is anders en er is inderdaad geen draaiboek voor. De een doet het stil een ander in het openbaar.
We weten dat bij een rouwproces bepaalde fases van verwerking horen, maar deze fases doorlopen we niet lineair en zeker ook niet volgens een bepaald tijdschema. En zo kan het zijn dat rouwende mensen op elkaar botsen, dat het wrijft en wringt omdat je in verschillende fases bent van je eigen rouwproces. Dat maakt het soms ingewikkeld want je kunt elkaar dan misschien (tijdelijk) niet vinden. Dat kan nogal ‘alleen’ voelen.
Rouw is nooit af. Rouw en het gemis blijven bestaan maar veranderen met de tijd. Het kan ook zijn dat je op een gegeven moment meer rust ervaart of er niet meer aan denkt en dan ineens gebeurt er iets en kom je weer in volle vaart in je oude pijn en verdriet terecht. Ook dat hoort erbij. Je hebt dan niets ‘verkeerd’ gedaan.
πΉπππ ππ π
π ππππππππππ πππ πππππ
π. Ik heb geleerd dat het makkelijker wordt op het moment dat ik mij niet langer ging verzetten tegen de rouw en het gemis. Erbij blijven, erover praten, soms lachen en dan weer huilen, niet blijven wegstoppen want dan komt het als een boemerang terug op een moment dat je het nog minder kunt gebruiken.
Mijn ervaring is ook dat praten op diverse niveaus helpt. Soms met mensen die heel dicht bij me staan, maar soms ook juist met mensen die meer afstand tot me hebben, want daar mag ik ook uitspreken wat soms te moeilijk is. Omdat je een ander niet verdrietig wilt maken of bang bijvoorbeeld.
Rouw en verlies gaat uiteraard niet alleen maar om de dood. Je rouwt net zo hard om ander verlies. Je gezondheid, een relatie, ontslag, een onvervulde kinderwens en alles dat wat niet heeft mogen zijn. Wat je voorgoed kwijt bent geraakt, zonder dat het je keuze was.
Geef jezelf toestemming om te mogen rouwen en vooral om niet te weten hoe dat moet. Stap voor stap ga je er doorheen en daar waar het te groot wordt – durf om hulp te vragen.
Je moet het zelf doen, maar zeker niet altijd alleen!
Ken jezelf – leef vol vertrouwen!
www.flowemotion.nl
Recent Comments