Heb ik dan niets geleerd?

Vertrouw op je gevoel.
Volg je hart.
Luister naar je intuïtie.

Als ik het moeilijk heb, met een situatie of met mezelf, dan kan ik best opstandig worden van deze zinnen. Laten we eerlijk zijn: het is verrekte moeilijk als het echt tegen zit. Vind je niet?

Wat een gedoe om dan weer met mezelf bezig te gaan. Vaak zijn het dezelfde thema’s, valkuilen en hobbels op de weg met net even een ander kleurtje. Mij niet gezien of gehoord voelen bijvoorbeeld. Hoe kan het toch dat ik mezelf hierin steeds weer tegen kom? Heb ik dan niets geleerd?

Regelmatig denk ik aan de jaren die ik achter de piano doorbracht. De ene keer was het intens genieten. Heel vaak was er ook het gevoel niet voorruit te komen. Zo frustrerend. Weer en weer hetzelfde over moeten doen. Totdat ik er bijna gillend van frustratie bij weg liep. Niemand kon het van me over nemen. Ik moest het toch echt zelf doen.

Ik herinner me mijn pianodocent op het Conservatorium. Zijn antwoord op mijn vraag wat hij ervan vond was standaard en heel voorspelbaar: “Wat vind je er zelf van?” In feite was hij een van mijn belangrijkste leermeesters op het gebied van zelfreflectie.

Adviezen opvolgen is mooi en aardig. Zelfreflectie is de koningsdiscipline

Zelfreflectie is voor mij alleen mogelijk als ik in verbinding ben met mijn gevoel, hart, intuïtie. Als ik antwoorden wil, dan moet ik daar naartoe. Hoe pijnlijk en confronterend ook. In al mijn kwetsbaarheid. Het helpt mij om iemand naast me te hebben die – door de juiste vragen te stellen – mijn blinde vlekken bloot legt. Die mij helpt zicht te krijgen op de stemmen die in mij voor verwarring zorgen. Wie is er nou aan het woord? Mijn innerlijke criticus, de stemmen van vroeger, mijn ego die de angst aanwakkert of de wijze stem vanuit mijn hart?

Hoe meer oefening en ervaring ik hierin opgedaan heb, hoe makkelijker het mij afgaat. Toen ik jong was kon ik soms maanden in een naar gevoel blijven hangen. Anderen de schuld geven, mij verontwaardigd voelen. Stap voor stap heb ik steeds meer geleerd mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. Inmiddels kan ik een gevoel van boosheid toelaten en vrij direct aan de slag gaan met mijn eigen rol hierin. Mezelf achtervragen.

Heb ik dan niets geleerd?

Zeker wel! Heel veel zelfs. Ik kan de stemmen onderscheiden die aan het woord zijn. Ik ken de stem van mijn hart. Ik ben niet meer bang voor mijn kwetsbaarheid. Ik vertrouw op mijn intuïtie. Ik weet ook wanneer ik om hulp mag vragen en aan wie.

Ik heb zo veel geleerd dat ik vol vertrouwen zelf mensen ondersteun op hun geheel eigen zoektocht. Geen adviezen geven. Nee, de antwoorden ken je zelf het allerbeste. Ik stuur je wel naar je blinde vlekken. Laat je hoeken onderzoeken waar je nog niet gekeken hebt. Dat doe ik soms samen met mijn co-coach, mijn hond. Hij kan onmiddellijk deuren openen die maar niet open willen. Hij blijft naast je als je denkt het niet alleen te kunnen. Hij heeft nooit een kwetsend oordeel over datgene wat je voelt. Alles is welkom. Jij bent welkom!