Omdat deze vraag regelmatig aan mij gesteld wordt, wil ik proberen wat extra uitleg te geven. Dit is deel 1 (van 4) blogs waarin ik jullie meeneem in de mogelijkheden van ‘coachen met honden’.

Laat ik beginnen met iets wat er van buiten af ‘heel gewoon’ uitziet. Het lichamelijk contact maken met de hond.

Veel mensen herkennen het vast – je zit in een lastige fase, er komen een heleboel dingen op je af. Je moet afscheid nemen van je relatie, een dierbare is erg ziek of je maakt je zorgen om je baan. In fases voel je je er alleen voor staan en mis je verbinding. Je voelt je verdwaald, je weet het even niet zo goed en je emoties vragen om aandacht.

Het toelaten van deze emoties kan bedreigend voelen. Je bent bang de controle kwijt te raken. Je voelt je overweldigd door je verdriet, angst of boosheid. Een eerste reactie kan dan zijn om deze emoties weg te drukken om te kunnen ‘overleven’.

Als deze fase niet te lang duurt is dat prima en nodig. Je moet immers functioneren. Het leven moet doorgaan. Het wordt een ander verhaal als de situatie te lang duurt. Dan loop je gevaar dat de ’emotiebubbel’ gaat groeien. De druk bouwt zich ongemerkt steeds meer op.

Op zo een moment ontwijken veel mensen lichamelijk contact met anderen. De goedbedoelde knuffel van een vriend(in), een hand op je arm van een collega…het voelt ineens niet meer troostend maar onveilig. Je bent bang op een ongepaste manier in huilen uit barsten of anderszins heftig te reageren.

Je hebt inmiddels door dat ‘wegdrukken’ van je gevoelens op den duur niet helpt. Ga je toch door dan kan het zijn dat je zelfs in een depressieve fase terecht komt. Je systeem vraagt om verbinding. Verbinding met jezelf, je gevoel en uiteindelijk ook weer met andere mensen.

Cliënten die op dat punt bij mij komen hebben veel baat bij lichamelijk contact met de hond. Ik nodig deze mensen uit op de grond te gaan zitten. Bijna altijd gaat mijn hond contact zoeken door naast of zelfs over de persoon heen te gaan liggen. Een hand op het lijf van de hond is voldoende om gevoelens te laten stromen.

Als het even kan vraag ik de client om de hond niet te aaien, maar alleen te voelen en de verbinding aan te gaan. Eerst nog in stilte en zonder woorden te geven aan je gevoel. Woorden zijn in deze fase (nog) niet nodig.

Er volgt dan vaak een moment van ontlading en dat geeft ruimte. Mensen ervaren opluchting, gedachten kunnen daarna voor het eerst in lange tijd weer uitgesproken en gerelativeerd worden. Op het moment dat de grootste druk van de ketel is staat mijn hond op en gaat elders liggen. Hij is niet meer nodig en ik kan het coachgesprek op een volgend niveau voortzetten.

Als coach is het belangrijk, naast het begeleiden van de mens ook het welzijn van de hond te bewaken. Emoties zijn voor een hond zwaar. Niet iedere hond kan dit aan. Ik observeer continu of mijn hond nog ‘oké’ is aan de hand van zijn houding en lichaamstaal. Zo nodig haal ik de hond uit de situatie. Na afloop geef ik hem de mogelijkheid zichzelf weer op te laden op een manier die bij hem past. Per hond is dat verschillend.

De mens die bij mij is gekomen heeft voor het eerst in lange tijd in een veilige setting contact gemaakt met zijn verdriet, boosheid of angst. Dit opent de deur naar herstel. De eerste stap in het proces is genomen.

Stel hieronder vooral ook je vragen als iets niet duidelijk is of als je nieuwsgierig bent naar de mogelijkheden over het inzetten van honden in coaching. Coachen of spiegelen met honden kan ook met je eigen hond (mocht je die hebben). Het geeft altijd ook een extra verdiepende laag in de relatie van jou en je hond. Informeer gerust naar de mogelijkheden.

Wil je meer informatie? Stuur een mail naar: info@flowemotion.nl