Hoor jij ook bij die mensen die het graag goed willen doen? Of eigenlijk niet alleen goed, maar heel erg goed?! En dan ook direct alles wat erbij hoort?! Van kop tot start, in eigen handen, met de volle regie, tot in de puntjes verzorgd en geregeld, aan alles gedacht…
Welkom in de club van perfectionisten!
Dan herken je waarschijnlijk ook het gevoel dat het nooit goed genoeg of af is?! Dat er altijd nog nog iets te verbeteren valt en gecontroleerd moet worden. Check, check, dubbelcheck! En als je bijna klaar lijkt te zijn ga je er toch een extra ronde aan toe voegen.
Ik beken, ik heb een ‘perfectionisten-verleden’ en weet wat het betekent als de lat hoog ligt. Onbereikbaar hoog zelfs.
Het is dodelijk vermoeiend omdat je haast nooit een voldaan of tevreden gevoel aan je inspanningen over houdt. Het is ook vermoeiend omdat je niet alleen bij jezelf, maar ook bij anderen verwachtingen schept: “Geef het maar aan [vul je eigen naam maar in] en het komt voor elkaar.”
Alles wat je doet lijkt vanzelfsprekend. Hierdoor hoor je veel minder snel (en vaak) een ‘dank je wel’ of ‘wat goed gedaan’ dan iemand die zijn dingen niet altijd goed voor elkaar heeft. Hoe frustrerend is dat?
Ik weet het nog heel goed…
Ik was bijvoorbeeld altijd op tijd en voorbereid tijdens vergaderingen. 5 minuten voor de start kwam ik als eerste de ruimte binnen en op de flip-over stond de zin: Iedereen is altijd te laat!!!
Mijn leidinggevende stond ernaast en keek met een zuur gezicht naar mij. Ik kon haast voelen hoe de energie uit mijn lijf stroomde. Ik was niet te laat, maar ik werd hierin niet gezien. Sterker nog, toen een collega 10 minuten te laat binnen kwam die normaal altijd een halfuur te laat was, werd deze de hemel in geprezen. Terzijde: als leidinggevende heb je dan de plank flink mis geslagen…maar dat is een ander verhaal.
Ik heb hard aan mezelf moeten werken om erachter te komen wat maakte dat ik haast nooit tevreden was met mezelf. Het was een mix van de controle houden en gezien willen worden. De controle was ik ergens vroeg in mijn leven kwijt geraakt. Hierdoor ontwikkelde ik een overlevingsmechanisme, namelijk de touwtjes strak in handen willen houden. Tegelijkertijd probeerde ik een plek te vullen die niet van mij was. Een onmogelijke opgave die ik mij onbewust opgelegd had.
Nadat ik mezelf hierin keihard tegen ben gekomen heb ik besloten te leren om het anders te doen.
Nou, neem maar van mij aan dat dit voor een professionele perfectionist een hele klus is. Het lukte echt niet van de ene op de andere dag. Elk nieuw inzicht had tijd nodig om in te dalen. Alleen omdat ik begon te begrijpen hoe het voor me werkte, betekende nog niet dat ik mijn gedrag en opvattingen direct kon veranderen. Er was een hoop zelfreflectie met en zonder (externe) ondersteuning voor nodig.
Maar met veel herhaling en geduld durf ik nu te zeggen dat ik op een ander punt sta. Ik doe nog steeds graag dingen goed. Alleen is mijn achterliggende drijfveer een andere. Ik rust meer in mezelf, ben milder en weet wat ik waard ben. Ik hoef niets meer te bewijzen. Ok, bijna dan…helemaal klaar ben ik nog niet.
Ik heb nog steeds lijstjes. Maar ik ga er anders mee om. Ik maak me niet druk om dingen die misschien, totdat ze aan de orde zijn, niet eens meer bestaan (de perfectionisten onder ons snappen wat ik bedoel…). Vroeger noemde ik dat uitstelgedrag, nu geef ik het graag een andere naam.
Het resultaat is rust! Rust in mezelf. In mijn handelen. In mijn leven. En dat geeft ruimte.
Geef jezelf toestemming om goed genoeg te mogen zijn! Met alles wat er is. Het maakt je krachtiger en mooier.
Wil jij ook leren te veranderen en meer rust in je leven te creëren?
Neem vrijblijvend met mij contact op. Ik loop graag een stukje weg met je mee!
Recent Comments